Hoofd boven water

Een gesprek met een moeder. Ze heeft ons eerder ontmoet op een evenement maar durfde ons toen niet goed aan te spreken; bang dat ze emotioneel zou worden tussen al die mensen. Ze struikelt over haar woorden als ze me vertelt wat de geboorte van haar zoon en het moederschap met haar gedaan heeft.

Ze had zich zo in gelezen in zwangerschap en geboorte, een cursus gevolgd, maar niets had haar voorbereid op wat er kwam. De geboorte was zo heftig en werd plotseling medisch, waardoor ze te maken kreeg met dingen als keuzes maken waarbij beide keuzes verkeerd voelden, haast en paniek, een partner die zich druk maakte om haar en zij wilde zich zo richten op haar kindje maar dat lukte niet meer goed. Sindsdien had ze terug willen kijken op de geboorte maar ze wist niet goed met wie, of hoe. Ze worstelt er mee hoe het gelopen is, wat ze anders had kunnen en moeten doen in haar beleving.

Het ouderschap valt haar zwaar. Niet zo zeer de gedachten aan de bevalling, maar de slapeloze nachten, de meningen van iedereen, de onzekerheid, alles wat ‘gewoon’ door gaat. Ze is intens moe en emotioneel en heeft het gevoel nergens aan toe te komen. Ze houdt het hoofd maar net boven water en weet niet goed wat ze moet doen om dit te doorbreken. Met anderen bespreken lukt niet goed, zij hebben geen tijd, zelf een druk leven, of ze is bang hun emoties erbij te krijgen, dat kan ze nu niet dragen.

Haar vraag is allereerst of ze met een van ons kan terugkijken op de geboorte van haar zoon. Gewoon wat er is gebeurt en hoe ze daarover denkt en welke gevoelens er bij komen kijken. Het antwoord is ja. Natuurlijk kunnen we dat. Ze wil kijken of dat haar meer rust kan brengen en of ze dan misschien meer kan bespreken over de heftigheid van het moederschap van nu.

Ze is gespannen, gehaast, maar niet emotioneel. Pas wanneer we aangeven dat dit iets is dat we vaker horen en dat die mogelijkheid er is wordt het stil en volgen er tranen. We hebben (nog) niks gedaan. Alleen geluisterd en erkent dat haar gevoel er is en dat ze daarin niet alleen is. Een opening geboden om te bespreken wat haar dwars zit, waar ze niet alleen uitkomt.

Naast het feit dat dit precies is waar wij voor zijn, is het pijnlijk te merken dat er zo weinig aandacht is voor de impact van grote life-events als geboorte en moeder worden. Dat is niet niks. Hoe mooi zou het zijn als professionals hiervoor meer oog kregen? Als het standaard zou zijn terug te komen op de bevalling als iemand dat wil? En als er meer openheid zou zijn over deze ingrijpende gevoelens, zodat het niet voelt of je alleen bent in gedachten en gevoel en het alleen moet oplossen.

Ben er voor (aanstaande) ouders in je omgeving, als verloskundige, kraamverzorgende maar ook als vriend(in), ouders, buurvrouw of andere steun. Luister. Oordeel niet te hard. Laat iemand vertellen en neem het serieus. En komt iemand er niet uit (met jou)? Raad dan iemand aan te praten met iemand die daar tijd en ruimte voor heeft, liefst met ervaring op dit vlak. Wacht niet tot iemand kopje onder gaat.

www.ikverwacht.nl/contact