Complicaties en verlies.
Soms kost zwanger worden meer moeite dan men zou verwachten, en is het een medisch en/of langdurig traject met veel ups en downs. Zowel geestelijk als lichamelijk kan de invloed van zo’n traject groot zijn. Wanneer je een kindje verwacht, en het gaat op enige tijd mis, zoals bij een vroeggeboorte of overlijden van een kind of moeder. Dat is een gebeurtenis met veel impact voor alle partijen. Ook (ernstige) complicaties tijdens de zwangerschap bij moeder of kind of gebeurtenissen in de directe omgeving kunnen een stempel drukken op deze periode.
Complicaties kunnen zowel fysiek als mentaal zijn. Bijvoorbeeld een ruptuur, HELPP, paniek of herbelevingen, hevige bloedingen, of andere zaken die zich tijdens of net na de geboorte voordoen. Deze zaken kunnen ook mentaal impact hebben. Maar denk daarnaast aan depressie, oude patronen die je dwars gaan zitten, relatie problematiek, enzovoort.
Het kan afhankelijk zijn van het moment waarop er iets gebeurt en de mensen in je omgeving of je hier meer of minder over wilt delen met anderen en hoe zeer je je hierdoor gesteund voelt. Want gek genoeg rust er vaak nog een taboe op het uiten van je gevoelens en gedachten wanneer deze niet in het ‘roze wolk’ verhaal passen.
Te vaak horen mensen ‘dankbaar’ te moeten zijn, terwijl wij nog nooit hoorden dat men niet dankbaar is. Dat neemt echter niet weg dat er veel aan de hand kan zijn op mentaal en fysiek vlak dat deze periode verre van mooi kan maken, of dat beide kanten naast elkaar bestaan. We maken ons graag hard voor het doorbreken van allerlei taboes op dit vlak; zou het niet mooi zijn als niemand zich meer eenzaam hoeft te voelen met zijn of haar gevoelens? Dat je mag gewoon zou mogen zeggen hoe het is voor jou? Wil jij ons bij deze missie helpen? We waarderen het als je ons je verhaal vertelt of toestuurt.
Uiteraard is er bij Ikverwacht ook ruimte dit te bespreken en te verwerken. Ook het maken van een aandenken kan hierbij zeer helpend zijn. Iets dat je herinnert aan het kindje of de periode van verwachten, of juist een beeld van je of jullie gevoel hierbij. Het open kunnen bespreken van of werken aan dit proces is belangrijk in de rouwverwerking die dit vaak met zich meebrengt. Je hoeft niet alleen verder, neem jezelf en jouw ervaring serieus en maak een afspraak als je met zoiets worstelt.
Je leest hier wat anderen over dit onderwerp te zeggen hadden.
- “Is er ook een mogelijkheid om stil te staan bij het verliezen van een kindje? Ik merk in mijn omgeving dat dit vaak een zwaar proces is en de behoefte hier bij stil te staan groot.”
- “Ik was uitgeput, lichamelijk zwak (kapot gemaakt), snel overprikkeld, achteraf gezien dichtbij een postpartum depressie. Wel genieten interactie met zoon.”
- “Het is zover! Ik ben gestopt met de pil en mijn man en ik zijn klaar voor de volgende stap in ons leven: gezinsuitbreiding. We gaan het wel zien hoe het loopt. Kort daarna biecht ik aan mijn beste vriendin op dat ik gestopt ben met de pil en warempel, zij ook! Goh, wat fijn om deze spannende periode tot een zwangerschap samen te delen! Vanaf het eerste moment is het spannend. Zou het raak zijn? Voel ik al wat? Voel ik iets anders dan anders? Er gaan 3 maanden voorbij tot de dag dat mijn beste vriendin vertelt zwanger te zijn. Wat heerlijk en fijn voor haar! Ik voel me blij! En vraag me stiekem af wanneer ik aan de beurt mag zijn. Maand na maand gaat voorbij, waarbij vooral de laatste 2 weken elke keer weer spannend is op het ‘wachtbankje’. Op een avond, 6 maanden nadat ik gestopt ben met de pil en ik net weer ongesteld was geworden en daar erg verdrietig van was rij ik onze straat in. Ik heb zin om een potje te brullen. Maar dan zie ik visite in huis. Huh? Mijn zus en zwager? Op dit tijdstip op een doordeweekse dag? Ze is vast zwanger, schiet er door me heen. Ik raap mezelf bij elkaar, groet ze vriendelijk en vol enthousiasme vertellen ze dat ze een kindje verwachten. Ik ben blij voor ze, natuurlijk! En ik deel hun blijdschap oprecht. Om nadat ze vertrokken zijn in tranen uit te barsten. Ik geef mijn hormonen de schuld, het komt vast goed. De maanden erna zijn vol hoop, maar ook wel steeds diepere teleurstellingen, verdriet. Kindjes worden geboren, behalve die van ons. Na 1 jaar vertel ik mijn man dat ik naar de huisarts wil om een en ander te laten onderzoeken. Mijn man wil dit niet, het komt vast spontaan goed. Maand na maand, met hoop, spanning, en verdriet zodra opoe zich aandient zegt mijn man na 1.5 jaar toch ook wel naar de huisarts te willen stappen,’gewoon voor de zekerheid zodat we dingen kunnen uitsluiten’. Vanaf het begin heb ik een onderbuikgevoel dat er iets mis is met mij en mijn eisprong. Maar ja die rare onderbuikgevoelens, daar ga ik niet aan toegeven, ik heb en hou hoop! We worden doorverwezen naar de gynaecoloog. We vertellen wat de reden is waarom we daar zitten waarop er een inwendig onderzoek volgt. Wat vreselijk gênant en vrouwonvriendelijk dat moment! Er volgen onderzoeken bij zowel mijn man als mij. Ik moet 2 maanden temperaturen en mijn man krijgt een semenonderzoek om daarna weer terug te komen naar de gynaecoloog. Bij mijn man is alles goed maar mijn temperaturenkaart vraagt om nader onderzoek. Bloedonderzoeken volgen wat betekent dat ik op bepaalde dagen in mijn menstruatie bloed moet prikken en een HSG onderzoek wordt gepland. Na het HSG onderzoek waar geen bijzonderheden zijn aangetroffen worden we direct verzocht mee te lopen naar een spreekkamer. Het probleem is gevonden: ik heb geen eisprong. Voor onze kinderwens betekent dat, dat ik aan de hormonen moet. Prima, ga ik doen, dat kan ik hebben, kom maar op! Ik begin aan de clomid en de eerste 2 maanden wordt met echo’s in de gaten gehouden hoe mijn lichaam erop reageert; goed! Ik heb behoorlijk last van de bijwerkingen maar dat neem ik voor lief. En wat schetst onze verbazing: na 2 maanden een positieve test. Yes!! We zijn zwanger, wat zijn we gelukkig! De eerste weken gaan goed, een afspraak voor een eerste echo wordt gemaakt en we kijken ernaar uit. Tot die ene dag, de dag voor de echo dat ik 8 weken zwanger zou zijn. Ik ben op mijn werk en het is aan het einde van de middag en ik krijg krampen, steeds fellere buikkrampen. In de wc een spoortje rood. O nee.. wat is dit. Ik vertel niemand iets want het is bijna 17.00 uur en ik ga snel naar huis. In de auto vreselijke krampen en ik voel wat lopen.. het zal toch niet? Ik parkeer de auto en sta op en mijn broek is doorweekt.. dit is serieus foute boel. Die avond worden de krampen heftiger en volgen elkaar steeds sneller op. Wat een pijn! Ik puf de pijn weg. Die nacht verlies ik 2 vruchtjes. Ik bleek in verwachting van tweeling.. wat een verdriet. Eindelijk zwanger na ruim 2 jaar kinderwens, een kindje zó gewenst, het mocht niet zo zijn. Het duurt 3 maanden voordat ik hier mentaal bovenop ben. Rustig aan ga ik door met Clomid pillen, dag na dag, maand na maand, zonder resultaat. Ik hou hoop, natuurlijk! Zonder hoop geen leven. Maar wat is het zwaar om maand na maand na het doorbreken van de menstruatie mezelf weer op te takelen. Eerst ben ik 2 a 3 dagen verdrietig, om daarna mezelf een schop onder mijn kont te geven. Oké genoeg zelfmedelijden, we gaan er weer voor! Weer aan de hormonen, waarvan de bijwerkingen niet licht zijn. Ik voel me constant onrustig en niet lekker in mijn vel, een zere buik. Ik, waar het glas altijd halfvol is, ik positief, blij en vol enthousiasme sta ik altijd in het leven, het valt me zwaar om dicht bij mijzelf te blijven. Mijn eigen blije ik. Waar ben ik? Want ik voel me niet blij. De hormonen die ik moet gebruiken laten me voelen alsof er een wervelwind in mijn lijf is, dag in dag uit. Ik moet op mijn tong bijten om niet uit mijn slof te schieten als ik merk dat ik minder geduld heb. Iets wat totaal niet bij mij past. Een proces wat een hoop energie kost gedurende de vruchtbaarheidsbehandelingen. En buiten dat een hoop verdriet. Emmers vol heb ik gehuild.
- Ondertussen zijn we 8 maanden na de miskraam en de gynaecoloog stelt een laparoscopie voor. Wat verplicht is als we door willen gaan met de vervolg behandeling: iui. De clomid lijkt zijn werk namelijk niet meer te doen, ik heb geen eisprong en dus moeten we door. Prima ik ben klaar met de bijwerkingen van clomid en mijn man en ik krijgen weer hoop! De kijkoperatie volgt waarin geen bijzonderheden zijn aangetroffen; dat is goed nieuws en we krijgen groen licht voor iui. Een behandeling die 25% kans geeft op een zwangerschap iedere maand. Daar worden we blij van; dat is al meer kans dat de afgelopen maanden, voor ons gevoel. De gynaecoloog draagt ons over aan het Vruchtbaarheidsteam en na instructies begin ik met hormooninjecties de eerste 14 dagen van de cyclus, met zo ongeveer om de dag echo’s in het ziekenhuis om te zien hoe mijn lichaam reageert, regelmatig liggend op de beruchte behandeltafel. Wat ik nou een rare gewaarwording vond is dat ik die regelmatige bezoekjes met eendenbek op een gegeven moment als normaal ervaarde. Zoiets als een bezoekje aan de tandarts. “goedendag, gaat u maar liggen’. Hop broek uit en kijken maar. Alsof het maar gewoon is. En zo voelde het op een gegeven moment ook. Injecties in mijn buik iedere keer voordat ik ging werken, voelde als normaal. Tijdens mijn werk even een uurtje weg voor een controle echo om te zien hoe het met de follikels stond. Het hoorde bij mijn dagelijkse leven toen, in de medische molen waar ik in zat. Wilde we een kindje dan moest ik dit doen, punt uit. En het gaat goed, er groeit een follikel en de inseminatie wordt gepland. 40 uur voor de inseminatie spuit ik Pregnyl in wat zorgt voor een eisprong en daarna volgt de inseminatie. Afwachten maar! Gelijk valt me op dat ik me een stuk beter in mijn vel voel. Ik voel me rustiger, die wervelstorm van Clomid is gaan liggen. Die eerste maand is het niet raak. Op naar de volgende, dan is het vast raak! Alles wordt zo goed in de gaten gehouden, ik injecteer hormonen, mijn lijf reageert goed, semen zijn goed. Dan moet het toch raak zijn!? Vanaf nu gebruik ik de 14 dagen na de eisprong tabletten omdat het baarmoederslijmvlies te dun is wat betekent dat een eventueel bevrucht eitje zich niet goed kan innestelen. Wat een fijn en professioneel team, ik heb alle vertrouwen in ze. En weer komt mijn menstruatie op gang. Poging 3, het zal nu toch wel!? Weer niet. Poging 4 mislukt ook en na een evaluatie besluiten we met de arts in totaal 6 iui pogingen te doen en daarna voor IVF te gaan. Poging 5, ik was zó verdrietig, gefrustreerd, ik probeerde hoop te houden maar ik vond dat zó moeilijk. Naar mijn idee had het in poging 1 tot en met 4 moeten lukken. Alles klopt en toch niet zwanger. Hoe kan dit!? Een maand met zoveel spanning in mijn lijf van verdriet, dat komt de poging vast niet ten goede. En toen… een positieve test!? Ja toch echt! Precies 1 jaar na de miskraam test ik weer zwanger. Wat een geluk! En wat een spanning die eerste 12 weken. Dit kindje is zó gewenst en na 38.6 weken en een goede zwangerschap met weinig zorgen wordt onze wolk van een dochter geboren. Ze wordt op mijn buik gelegd en ik kom bij van al het geweld van de bevalling en mijn man en ik kijken elkaar vol geluk aan. Ik stapte op een roze wolk en ik ben er niet meer afgegaan. Dit is ons kindje die niemand van ons afneemt! En toen begon het echte verwerken pas van wat een enorme emotionele rollercoaster zich eigenlijk de afgelopen 3.5 jaar heeft afgespeeld. Kijkend naar onze dochter hielp dat proces enorm, mijn hart was gevuld met liefde en geluk en dat wat was geweest zou niet meer terugkomen.”
- “De roze wolk?? Bestaat niet!!”
- “Tot 17 weken erg spannend ivm eerdere miskraam. Daarna lichamelijk steeds zwaarder en moe. Na zwangerschap nog 3 miskramen gehad. Ik kan niet meer onbevangen zwanger zijn, veel angst spanning en onzekerheid.”
- “Had een hele nare zwangerschap met constant veel bekkenklachten en heel veel buikklachten, kon bijna niks zelf. Dan moet je zelf hulp zien te krijgen van familie en vrienden, gelukkig kreeg ik die, ook van de kerk kwamen ze 1x per week helpen. Maar ik was niet erg dik, dan lijkt het alsof mensen je niet begrijpen,”
- “Tijdens eerste zwangerschap 7 maanden misselijk geweest. Terwijl iedereen zei dat het na 3 maanden over zou zijn.”
- “Kraamtijd vond ik verschrikkelijk. Denk vanwege het overlijden van mijn moeder maar kon het ook geen pnd noemen. Volgende keer geen kraambezoek maar een borrel. Te veel beïnvloed en heb de kraamtijd als zeer rot ervaren.”
- “Heel naar, voelde me erg ongelukkig, was de eerste 3 maanden erg beroerd en had last van maagzuur, hierna begonnen de buikklachten en de bekkenklachten, ik kon bijna niks, alles was teveel. Normaal ben ik een bezig persoon, had daarom erg moeite met accepteren van hulp, heb dit ook veel te lang uitgesteld.
- “Drama, veel huilen, veel pijn, maar toch ook wel weer van momenten kunnen genieten.”
- “Had van buitenstaanders het idee dat ze me niet begrepen, ik had maar een klein buikje, maar enorm veel last, moest met 22 weken al stoppen met werken, Had heel veel harde buiken, ik was daarom ook heel erg blij dat ik ruim 3 weken te vroeg ben bevallen.”
- “Een ziekenhuisverblijf van ruim twee weken. Als jonge ouders is dat verschrikkelijk. Het gevoel steeds je kindje alleen te moeten laten. En eenmaal thuis ontzettend wennen aan het nieuwe leven.”
- “Ik voelde me afschuwelijk met een huilbaby in een klasje babymassage met allemaal gelukkige moeders om me heen, terwijl ik niet wist hoe ik het uur door moest komen met mijn schreeuwende baby!”
- “Verwachting was een roze wolk. Maar werkelijk was anders. Baby had SUA en waarschijnlijk daardoor te vroeg geboren. Slechte begeleiding vanuit de echopraktijk.”
- “Vreselijk verdrietig, ik heb er 3 maanden om gerouwd daarna kon ik het pas een plekje geven en Kreeg mijn hoofd weer ruimte voor andere dingen. een enorme impact en omdat het toen ondraaglijk voelde voor mezelf ben ik er vrijwel direct open over geweest en de steun die men gaf was erg fijn. Alleen al het gevoel dat hoe Klein het kindje ook was, het kindje was er en die erkenning was voor mij belangrijk. En daar door kon het ook een plekje krijgen. Zo heb ik het ervaren..”
- “Ik had een huilbaby en een zieke man, daar had ik graag wat praktische ondersteuning bij gewild.”
- “Als het tegenzit (kind dat alleen maar huilde ivm allergie): hulp, uitleg, aandacht, dat miste ik.”
- “Zwaar, waarom zegt niemand dat het zo is?! Vermoeiend, allerlei klachten.”
- “De eerste periode? Verschrikkelijk!“
- “Pittig, pijn door de hechtingen, borstvoeding ging niet vanzelf.”
- “Ik kan me de dwanggedachten van die tijd nog goed herinneren.”
- “Klote! Door de PE en HELLP was ik er niet goed bij en heb dus best wat gemist! Ook zwaarder herstel door keizersnede.”
- “Go with the flow. Je wordt geleefd en ik was ‘blij’ als de kraamtijd voorbij was en ik mezelf weer wat herkende in gedrag en emoties.”
- “Grijze wolk, onzeker, depressie.”
- “Moe, hectisch, onzeker. Vlak na de bevalling ook euforisch en rustig. Een week daarna (tot nu, 4 weken later) eigenlijk vooral somber en paniekerig. Ik voel me heel beperkt.”
- “Moeilijk en zwaar. Borstvoeding lukte eerst niet, na een zware bevalling was m’n lijf echt kapot en ‘t enige wat m’n zoontje deed was krijsen, 7 a 8 u per dag. Ik hield (en hou natuurlijk)zielsveel van ‘m maar die eerste weken waren verschrikkelijk.”
- “Na de eerste was het ronduit afschuwelijk: hij had een slechte Apgarscore. Werd direct weggehaald en we hoorden pas door een fout vh ziekenhuis na 3 uur dat hij nog leefde. Te weinig uitleg, ook daarna. Iedereen had kindje bij zich en ik niet. Na thuiskomst ziekenhuis van 5 dagen was er voor kraamzorg nog 1 dag. Dat was veel te kort qua begeleiding, omdat ik pas na een maand weer kon lopen. Er zou extra hulp moeten worden aangeboden omdat je als je ziek bent niet weet wat de mogelijkheden zijn. Zo ook met een kind wat 8 weken lang bijna non stop huilt en de arts zegt: alle kindjes hebben krampjes (bleek later allergie). Teveel alleen ronddobberen dus.”
- “De lichamelijke klachten waren fors bij alle 3 borstontsteking gehad of meerdere keren zelfs met alle gevolgen van dien, waren zwaar.”
- “De eerste was een huilbaby met allerlei verborgen kwalen (verborgen reflux, koemelkeiwitten allergie zonder zichtbare signalen) Hierin word je als moeder niet serieus genomen als het niet aan de standaarden voldoet. Gevolg; 8 maanden gehuild en zelf van alles uitgeprobeerd.”
- “De eerste zes weken na de bevalling, waarbij ik de eerste drie weken niet zelfstandig voor mijn zoon kon zorgen. Daarna werd mijn conditie langzaam aan beter. Ben nog steeds niet ‘de oude’.”
- “De periode van ziekte van onze baby geweest, eindeloos heen en weer van huis naar werk en van werk naar het ziekenhuis, niet altijd in die volgorde en meerdere keren op een dag.”
- “Ik vond het moeilijk dat het bij ons langer duurde om zwanger te worden. Je ziet zo veel mensen om je heen zwanger worden en kinderen krijgen. Ik voelde me een beetje buitengesloten, bang dat het niet zou lukken.”
- “Reflux periode na geboorte was heftig dat duurde 13 weken. Ook verwerken van vreselijke pijn( daardoor bijna buiten bewustzijn) ivm placenta problemen bij tweede dat heeft wel een paar maanden geduurd voordat het een plek had. “
- “Heftig in negatieve zin omdat ik niet ‘s nachts in het ziekenhuis mocht blijven en elke dag op en neer moest. Zo had ik niet het gevoel dat ik mijn partner de juiste steun kon geven.”
- “De zwangerschap door lichamelijke ongemakken waardoor ik erg afhankelijk was en weinig kon.”
- “De eerste 2,5 week ongeveer. Ze heeft op de neonatologie gelegen geen leuke tijd. Zelf naar huis moeten zonder kindje is vreselijk!”
- “Na drie maanden en dan toch terugval mbt bekken. Na 9 maanden hersteloperatie.”