Open of niet?
Blog mysterie zwangere 1
“Wat is dat toch met zwanger zijn en delen hoe het met je gaat met anderen? Toen ik zwanger was van mijn eerste kindje en na de bevalling heb ik heel vaak gedacht; “waarom heeft niemand mij dit verteld?”, ” waarom doet de hele wereld of zwanger zijn en een kindje krijgen gemakkelijk is terwijl ik het toch heel ingewikkeld vind?”. Nu ben ik zwanger van mijn tweede kindje en vertel ik het mensen? Welnee!
Als mensen me vragen hoe ik me voel vertel ik dat ik “veel last heb van klachten” of “erg vermoeid en
misselijk ben” om zo snel mogelijk erachteraan te zeggen dat het wel weer over zal gaan of dat ik ook heel blij ben dat het weer gelukt is. Waarom vertel ik niet dat ik dagelijks me afvraag of ik dit keer de komende 32 weken mag verdwijnen onder mijn dekbed om na de bevalling er weer onder vandaan te komen? Of dat ik gisteravond geen tv kon kijken omdat ik twee uur heb getwijfeld of ik mijn vingers in mijn keel zou stoppen en of dat opluchting zou geven ondanks dat de 3x overgeven daarvoor (zonder vingers) echt geen opluchting hadden gegeven?
In mijn omgeving zijn heel wat mensen die graag zwanger willen worden en waarbij het keer op keer niet lukt. Het lijkt soms of ik niet mag klagen van mezelf voor al deze mensen. Hoezo heb ik het zwaar ik wilde het toch zelf?
Je zou denken; simpel ga op een clubje met andere zwangeren en klaag erop los. Nou eerlijk gezegd moet ik er niet aan denken! Want het niet klagen doe ik niet alleen voor anderen, het mag gewoon niet van mezelf. Mijn remedie; doen alsof mijn klachten hilarisch zijn en goede stof voor een cabaretavond. Dus vraag ik aan mijn vriend of hij houdt van kots opvangen als hij dichter dan 50 cm bij me in de buurt wil komen. Vraag ik vrienden of ze een schone broek in de kast hebben als ze me aan het lachen maken. En vraag ik mezelf een cijfer te geven tussen de 0 en de 10 hoe erg ik het heb gemist om bij het tandenpoetsen steeds een balans te zoeken tussen lang genoeg poetsen dat ik niet misselijk word van mijn eigen geur en kort genoeg om niet samen met de tandpasta ook mijn maaltijd uit te spugen. Ik lach er maar om, maar soms wel als een boer met kiespijn diep onder de dekens gekropen.”
Bovenstaande geeft precies weer waar wij voor staan: meer openheid kunnen en mogen geven over hoe jij je voelt of dat nou fantastisch is of juist heel rot. Meer ervaringen van anderen? Kijk op: