Hoe moet je moederen?
Wendy over het prille begin.
“Maand 0-1:
Het is zó heerlijk, hoe verse moeders to be, kunnen twijfelen tussen een hydrofieldoek met stipjes of sterretjes of hoe zorgvuldig ze het eerste pakje uitzoeken. Niet wetende, dat je later alles op één stapel flikkert en van strijken al helemaal geen sprake meer is. Daarnaast is dat eerste pakje echt heel zoet maar de vernix ligt nog lekker te plakken. En waar het om draait? Huid op huid! Niet om de nieuwe Petit Bateau. Maar zo simpel is het niet.
Thuis
Het kraamverband kraakt nog rijkelijk rond elke stap die je neemt. Maar wanneer je stil staat, voelt dat evenmin niet best. En daar sta je dan; de Maxicose midden in de kamer! Je hebt net de ergste rit van je leven achter de rug want je hebt gedacht dat je direct zou verongelukken met je newborn, je minstens aangevallen zou worden door een paar zeemeeuwen onderweg naar de auto en je hebt bedacht hoe je ‘’head down’’ met je hechtingen tot aan een hazenlip bij een ongeluk moest toepassen. En dan ben je thuis..het leeft, het doet het. Je moet gaan moederen!
De kraamverzorgende
Gelukkig had ik een reddende engel die mijn afgekeurde tieten door een lactatiekundige onder de loep nam. Volgens haar niets mis mee en het voeden liep als een trein. Wat is dat toch met al die bemoeienissen? Waarom was ik zo assertief als een schoenlepel? Ik ben echt het type wat moet leren om de laatste bitterbal te nemen. Living on the edge, snap je? Ook wist ik niet dat een kraamverzorgende je vagina, een ‘onderkantje’ zou noemen. Ik moest er even aan wennen. Ik was überhaupt net gewend dat er een team aan wisselende diensten aan mijn ‘onderkantje’ had gezeten en er naar had gekeken. Ik vroeg nog of het licht uit mocht maar dat werd niet gewaardeerd.
Iets met ontwikkelen
Na vier weken wachten, komt er meestal een lach. Niet omdat je echt rete grappig bent maar omdat je baby aangeeft dat het zich prettig voelt. Ik vond dat behoorlijk snel gaan en mijn moederbrein –for whats left- kon dat maar amper aan. Ze was nog geen vier weken uit mijn buik en zette een glimlach op. Direct een nieuwe reden om het op een janken te zetten. Heerlijk vond ik het, dat wel.
En dan ineens beginnen ze contact te zoeken. Met die wijde zeehond ogen en eigenlijk nog maar weinig uit de plooi, kijken ze je aan. Hoe bestaat het dat het van zoiets kleins in je buik, zo snel uitgroeit naar een mini mensje.
De wereld ontdekken
Nee, niet alleen je kleine baby is zoet bezig met ontwikkelen. Ook als moeder ben je volop bezig. Stond je de eerste week nog driftig te zoeken naar een mogelijk om je baby op je hoofd vast te houden zodat jij kon plassen, durf je nu al je baby achter te laten in de box en gewoon te gaan! Je groeit zo snel! Of ben jij ook het type dat je kind in een draagdoek deed en gewoon even de Voque op de pot zat door te bladeren? Ik wel! Ik moest wel! Ik kon haar toch zeker niet laten huilen? Moeder struggles!
Kraambemoeizucht-weken
En daar staan ze voor de deur! De eerste keer dat de deurbel gaat, sta je ervoor in de zenuwen. Ja, je staat want je hechtingen branden, je hebt een nawee en je staat ongeveer meer bloed af dan een donatie aan Sanquin. Oke, ik was een spekkoper..geen schade opgelopen downunder maar toch was het niet geheel relaxed om lekker een thee’tje te zippen op de bank. Sterker nog; door de hormonen ben je afwezig en totaal geobsedeerd door bedreigend, wiegend volk wat jou baby aanraakt. En bij het zoveelste balletje wat klem komt te zitten tussen je kies, van het beschuit met muisjes, is de maat vol. Je bent overspannen! Want oh ‘wee’, bij een volgende ga je het zo erg anders doen!”
De blog van Wendy lezen op haar pagina’s met foto’s?
https://koekandsophie.wordpress.com/2017/06/24/maand-0-1-hoe-moet-je-moederen/