Eerste coaching
Ze was duidelijk zenuwachtig om me te ontmoeten. Ik had haar gevraagd waar ze af wilde spreken en het liefste deed ze dat buitenshuis of onze ruimte. Daar stond ik dus om een wandelingetje te maken met haar en met haar zoontje van 8 maanden in de wagen. We maakten kennis en begonnen te lopen. Het weer zat in elk geval mee.
Al gauw begon ze te vertellen. In het begin over haar zoontje. Hij wilde niet slapen, zeker niet met vreemden erbij, en ook niet in de wagen. Maar thuis was het slapen ook meer geluk dan iets anders. Ze was zo moe, zo moe. Ze wist niet goed meer hoe ze het vol moest houden, koffie was haar redding soms, en verder deed ze maar wat, en keek ze aan het einde van de dag telkens verbaasd terug dat ze het weer gered had. Het jongetje keek opgewekt rond vanuit z’n wagen.
Daarna praatte ze verder. Ik reageerde met begrip en af en toe een vraag maar deze vrouw wilde zo veel vertellen, of misschien wilde ze het helemaal niet maar het gebeurde wel. Ze liep bijna net zo fanatiek als dat ze sprak. Ik liep met haar mee. En zo kwamen we op haar jeugd, op haar ouders, op haar relatie en op haar zwangerschap. Daarna volgde nog de geboorte van haar zoon en kwamen we als in net zo’n rondje als de wandeling, terug bij hoe het nu was met haar zoontje en hoe zwaar het voor haar was, het ouderschap.
Het verhaal was een aaneenschakeling van teleurstellingen, van eenzaamheid en proberen ‘sterk’ te blijven waar dat logischerwijs niet zo makkelijk ging. Halverwege haar verhaal en de wandeling viel haar zoon als een blok in slaap, wiebelend in de straf voortgeduwde wagen. Ze had het niet in de gaten. Een vrouw die zo graag een stevige, rustige en ervaren moeder wilde zijn, maar die zo veel op haar bordje kreeg, zowel van vroeger als in het heden, dat ze zich onzeker en onkundig voelde. Met een verhaal over mensen die haar niet zagen of niet wisten wat ze konden doen om haar te helpen ook al probeerden ze dat wel. Van voorvallen waar ze geen enkele invloed op had maar die haar wel de zenuwen en stress van nu gaven.
Op het einde van de wandeling haalde ze diep adem. Ze bedankte me voor het luisteren en vroeg me of het wel de bedoeling was dat ze zoveel gesproken had. Het maakte veel los zei ze en ze moest nadenken over dit alles, het laten bezinken. Prima natuurlijk. We namen afscheid en spraken af contact te hebben op haar tijd. Lachend merkte ze op dat haar zoontje dit anders nooit deed, zo slapen.
Ironisch genoeg voelde zij zich zo kwetsbaar en maakte dat haar voor mij zo sterk en dapper. Iemand die het zo belangrijk vindt kritisch naar zichzelf te kijken en naar haar leven en rol als moeder. Iemand die er zo graag wil zijn voor haar zoon, dat is toch fantastisch. Nu nog kijken hoe ze dat zelf meer kan zien, en hoe ik haar kan helpen te dealen met dat wat er op haar pad komt aan gebeurtenissen en emoties. Maar dat volgt op haar moment, en dan zien we wel wat haar behoefte verder is en wat onze rol daarin mag zijn. Als jij wilt dat je (nu eindelijk) gezien en gehoord wordt, neem dan even contact op voor de mogelijkheden aan mamacoaching of oudercoaching, aangepast aan jouw wens en behoefte.