Onze wens voor een tweede kindje
Een moeder vertelt:
“ Na de geboorte van onze dochter, die een wolk van een baby was en buiten de gewoonlijke krampjes al direct goed sliep en tevreden was borrelde bij ons al snel, heel snel, de wens voor een tweede. We spraken over het medische traject van onze dochter en dat we deze wel erg heftig vonden, waarbij we ons afvroegen of we dat nog een keer zouden doorstaan. Want tjsa, die kans was zeker aanwezig!
In het ziekenhuis hadden ze tijdens de zwangerschap verteld dat het goed kan zijn dat de tweede wel spontaan zou kunnen komen, zeker het eerste jaar. Het vrouwelijk lichaam is na een maand of 9 ongeveer weer hersteld hormonaal. Dat zou in onze situatie betekenen dat wij de eerste 9 maanden meer kans hebben op een spontane zwangerschap. We hadden er niet lang voor nodig om te besluiten ervoor te gaan. En zo gebeurde het dat 4 maand na de geboorte van onze dochter ik een positieve test in mijn handen had. Wat een geluk! Zou deze blijven plakken?
Na een eerste spannende tijd en goede echo’s was het duidelijk dat we een broertje of zusje zouden verwachten, en wel precies 1 jaar na de geboorte van onze dochter. Zwanger zijn met een baby, ja dat was aanpoten, onze kleine meid had natuurlijk veel zorg nodig. Terwijl ik deze zwangerschap zo misselijk was dat ik dag en nacht boven de pot hing. Dat viel niet mee. Verder had ik geen klachten deze zwangerschap alleen die vreselijke misselijkheid en bijkomende moeheid was slopend!
Toen met 30 weken bleek bij de groei-echo dat onze kleine baby een groeiachterstand had werd ik overgedragen aan het ziekenhuis. Vanaf 32 weken 2 keer in de week CTG en echo, om te zien hoe het met de kleine ging. De groeiachterstand bleef vanwege een kleine placenta, iets wat in de aanleg gebeurd en waar ik als moeder helaas niets aan kon doen, en ieder bezoek aan het ziekenhuis was het spannend of ik nog even langer zwanger mocht zijn, of dat de kleine gehaald moest worden omdat hij het niet naar zijn zin had. En zou het een natuurlijke bevalling worden of (spoed) keizersnede? Deze onzekerheid vond ik erg moeilijk en ik keek uit naar de dag dat hij geboren zou worden.
Met 36 weken besloot meneer, die tot nu toe in stuit lag, te draaien en aangezien hij geen groei liet ziet werd er een datum geprikt met 37.2 weken en dan zou ik ingeleid worden. Een paar dagen voor de inleiding hebben we de 1e verjaardag van onze dochter gevierd. Hoe dubbel was dat! Dolgelukkig en blij met onze dochter, en daarbij zoveel spanning omdat we niet wisten hoe onze buikbaby het na de geboorte zou doen, en hoe de bevalling zou gaan en hoe de buikbaby dat zou vinden. Zou hij direct naar de kinderarts moeten, waren zijn longen goed rijp? Zou hij het zwaar krijgen tijdens de bevalling? En het idee dat die bevalling er op die dag aan zou komen was nou ook niet het meest gezellige vooruitzicht, bevallen is mooi maar ook gewoon vreselijk pijnlijk!
We mochten ons melden en na toucheren en tabletten liep ik naar de verloskamer. Na een aantal uren begon er iets van wee activiteit (ondertussen rustig een boekje lezend) maar dat kon ook weer afzwakken. Wel had ik op een gegeven moment genoeg ontsluiting en de vliezen werden gebroken met 3 cm. En toen ging het rap. Out of the blue kwam er een weeënstorm waarin ik amper adem kon halen en na krap 3 uur had ik persweeën en vlak daarna werd onze kleine man geboren. En hij mocht zowaar bij mij op de buik blijven en werd niet direct weggehaald, wauw! Hij deed het geweldig en nadat de placenta er met veel pijn en moeite uitkwam, wat nog wel even een probleem was, bleek onze kleine man van 2 kilo het zo goed te doen dat hij na 1.5 dag mee naar huis mocht en een fijne kraamweek begon met ons viertjes, wat een geluk!”
Ervaringen delen met anderen? Mail naar info@ikverwacht.nl. Als je bepaalde dingen wilt bespreken met lotgenoten, één-op-één of met je partner erbij kan dat uiteraard ook. https://ikverwacht.nl/oudercoach/ Onder onderwerpen vindt je meer ervaringen van anderen. https://ikverwacht.nl/onderwerpen/