Zonder afspraak
Laatst stond er, zonder afspraak, een jong stel op de stoep. Ze hadden gezien wat ik deed en waren er net achter gekomen dat zij (ongepland) zwanger was, nu zes weken. Of ik tijd had. We maakten een afspraak voor later die dag want ik was bezig.
Later zag ik ze terug, duidelijk gespannen en wat geëmotioneerd. Ze vertelden dat het kindje gewenst was, maar dat het best wennen was aan het idee. Ze hadden geen idee wat ze moesten regelen, zich nog nergens in verdiept. Ik was de eerste die er van wist! Verwachtingsvol keken ze me beide aan.
Zo vlot heb ik ze niet vaak voor me. Er volgde een leuk gesprek over eerste tekenen van de zwangerschap, de emoties die bij die ontdekking kwamen kijken en wat ze nu te doen stond. Qua regelzaken rondom de zwangerschap maar ook qua woning, werk, enzovoort.
Hij zat vooral op het praktische vlak en zij had vooral ook behoefte aan normalisatie van wat er op haar af kwam en wat dat met haar deed. Heel lief raakte hij haar steeds aan en aaide hij af en toe over haar rug, de steun was tastbaar. Ik luisterde, adviseerde wat basale dingen en bemoedigde het stel vooral veel te bespreken. Er zou de komende periode nog veel meer op ze af komen maar zolang ze zo open en steunend naar elkaar waren, kwam dat wel goed. Meer kon en hoefde ik op dit moment niet voor hen te doen.
We spraken af dat ze altijd contact op konden nemen tijdens de zwangerschap of daarna als zij vonden dat dat nodig was, en namen afscheid. Gearmd en lachend vertrokken ze.
Die normalisatie is iets waar we echt voor staan. Het mogen benoemen hoe je dingen ervaart, of het nou helemaal fantastisch is of juist loodzwaar. We worden door uitspraken van mensen met wie we werken gesterkt in onze ideeën op dat vlak zoals deze:
‘….Dat je er geen zin in hebt. Er tegenop ziet. Letterlijk. Dat wordt afgedaan met clichés. Je krijgt eigenlijk nooit als antwoord ‘ oh ik snap het helemaal’, ‘had ik ook’ of iets in die geest. Door de clichés krijg je het gevoel je aan te stellen.’
Of deze:
‘Zeggen dat je iets zwaar vindt (“pittig”) is een taboe. “Hoort erbij” of “heb je zelf voor gekozen” is een veel voorkomende reactie.’
Je kunt je misschien indenken dat een dergelijke reactie niet zorgt dat een gevoel er niet meer is, maar mogelijk wel dat iemand het niet meer uit zal spreken. Wat zonde is, zeker als je bedenkt hoeveel mensen het bijvoorbeeld eigenlijk met iemands beeld eens zijn, en hiermee ook in hun eentje moeten dealen. Wij geloven dus dat eerlijkheid en openheid hierover veel mensen kan helpen. Soms met humor, soms met positiviteit, maar vooral eerlijk en open, gewoon zeggen zoals het is.
Wil jij of willen jullie ook delen wat jullie vinden? Met ons of met anderen in dezelfde situatie? Neem even contact op voor de opties.