Evenwicht

Een moeder zit tegenover me, en oogt sterk, een beetje streng ook. Een zakenvrouw. Ze heeft deze afspraak zo gepland dat ze het thuis gehaast heeft achtergelaten en dat ze zo direct door kan naar kantoor. Het kost haar even om echt in het gesprek te zijn, ze moet er van zuchten.

Ik stel haar een aantal vragen over de reden van haar komst, waar heeft ze precies hulp bij nodig en wat zou ze graag willen. Ze vertelt een hoop feiten, wat warrig maar het is duidelijk dat ze goed zicht heeft op zichzelf en haar omgeving, en hoe ze met elkaar omgaan. Het is een verhaal waarvan ik toch wel onder de indruk ben. Een van eenzaamheid, vooral qua gevoel want alleen is ze eigenlijk nooit. Wat een krachtige vrouw dit, ze draait een bedrijf, een gezin en zorgt daarnaast voor familie en vrienden zonder piepen.

Maar waarom is ze dan hier? Precies daarom natuurlijk: iedereen moet worden verzorgt en vergt aandacht en tijd. Ze heeft van jongs af aan geleerd te rennen en te zorgen en dat allemaal hooggehakt en met haar neus omhoog maar ze merkt dat het niet langer iets is dat ze graag doet, maar iets is dat ze vol MOET houden. Niet dat ze het mensen niet gunt maar het is zo onderdeel van haar geworden en ze kan niet anders gezien haar omstandigheden. En ze is ook wel op, zowel fysiek als mentaal.

Ik vraag haar wat ze wil, en daar komt ze aanzienlijk moeilijker uit. Er volgt gelach en wat dromerige idealen die absoluut onhaalbaar zijn in haar leven van nu. Maar dat geeft niet. Dan vraag ik haar wie er voor haar zorgt. Ze kijkt me verbaasd aan: hoezo zou er iemand voor haar moeten zorgen? Ze is gezond, het lukt haar allemaal goed. Ze hangt soms met een foute serie of een boek op de bank onder een dekentje met iets lekkers, en dan slapen, dan is het de volgende dag oké. En ze is nu toch hier? En als jij ziek bent? Of heel erg moe na een volle week? Of je hebt verdriet en zorgen? Wie is er dan? Dat raakt en irriteert haar zichtbaar. De mogelijkheid dat het wel eens veel eenrichtingsverkeer zou kunnen zijn, en dat zij dat met haar houding ook in stand houdt.

We bespreken wat we kunnen doen, wat er nodig is. Het terugvinden van energie, en momenten voor zichzelf. Of dat nu op de bank is met een dekentje of iets heel anders. Het accepteren van hulp van anderen en hoe ze haar tijd zo kan indelen dat ze het volhoudt maar zich daar bij ook goed voelt. Grenzen aangeven en prioriteiten stellen.

Grenzen. Een thema waarmee iedereen te maken heeft, maar wanneer je een kind krijgt of hebt wordt het ineens veel urgenter hiermee om te kunnen gaan. Want een kind vraagt energie, en tijd, en zorg, en komt vaak bovenop de rest, werk, je relatie, je vriendschappen, familie enzovoort. Maar ook bovenop de tijd die je neemt voor jezelf. Om te doen wat je fijn vindt, waar je energie van KRIJGT.

Tijdens het typen van dit blog wilde ik eerst meer details geven over de situatie van deze vrouw, maar ik besloot dat niet te doen. Want wij zijn allemaal goed in het zien dat een ander meer doet, het bagatelliseren van onze eigen situatie of gevoelens. En dat is nu net niet de bedoeling. Want hoe druk je het hebt of wat je precies doet op een dag of in een week doet er niet zo veel toe. Het is sowieso belangrijk voor jezelf te zorgen. Omdat draagkracht verschilt per persoon. En omdat hoe je hiermee omgaat ook het voorbeeld is dat je je kinderen geeft. Omdat je wanneer je goed voor jezelf zorgt je er ook beter voor een ander kunt zijn. Ook al lijkt het soms dat andere dingen altijd voorrang hebben. Omdat dat is waardoor je het volhoudt en ook leuk houdt.

Hoe ga jij om met je grenzen? Neem jij serieus wat je lichaam je vertelt? Welk signaal geef jij aan je kinderen? Hoe zorg jij in je dagelijks leven dat je een balans hebt tussen wat energie vergt en juist oplevert? En accepteer jij daarbij hulp als het (langere tijd) niet lukt deze balans te vinden/te houden? Zinnige zaken om eens over na te denken. Wij coachen hierop individueel en in groepsverband en hebben tegenwoordig ook een online training.