Ik stond erbij en keek ernaar

Wendy blikt terug op het eerste jaar.

“Ik stond er bij en keek er naar..

Het gebeurde vlak voor mijn neus maar ik zag het niet gebeuren; ze werd groter!

Over twee weken wordt Sophie één. Ik stond vandaag in de rij bij de kassa en voelde dat ik mijn tranen moest wegslikken. Ik kies mijn momenten niet zelf uit!

Negen maanden op, heel wat jaren af

Ik geloof allang niet meer, dat je hormonen wat gaan liggen wanneer de zogenoemde ”9 maanden op, 9 maanden af” zijn gepasseerd. Wie had mij kunnen waarschuwen, dat het hebben van een kind, nog meer met je doet dan 5 keer tegelijk ongesteld zijn en zonder chocola zitten. Geen flauw benul had ik! Inmiddels ben ik er ook wel achter, dat het moederschap een zachtgekookt ei van je maakt. Een simpele reclame met een baby die opgroeit en een eerste stap zet, maakt dat ik al enorm ontroostbaar ben. Het kan aan mij liggen. Volgens mij gaat dit gewoon nooit meer over!

Karmische schuld

Volgens mij heeft het lot besloten, dat ik moet gaan leren om los te laten. Ik bedoel hiermee niet de zoveelste aanbieding te laten voor in Sophie haar kledingkast maar meer voor mezelf. Het moederschap heeft een soort monster van mij gemaakt waarin ik als ‘ouderwetse’ rust en regelmaat moeder, mij laat opslokken door dwangmatigheid. Wat heerlijk die controle! Maar wat enorm zonde wanneer je continu in strijd bent met de tijd. Loslaten, is het sleutelwoord geweest afgelopen jaar!

Een jaar

En over tijd gesproken, wat gaat dat hard! Mag ik dat toch even net als alle andere moeders zeggen? In mijn beleving is de vernix net uit de huidplooi getrokken en huilt ze nog als een echte baby. Maar nee, het is Sophie, die staat te drammen en snel een pluk brood van mijn bord pikt. Ze staat te grijnzen en wacht mijn blik af. Ik oefen vaak ”hieperdepiep hoera” met haar maar terwijl ik dat doe, observeer ik alles van haar. Hoe haar kleine vingertjes uit vuistjes rollen en gespreid gaan, om bijna een staande ovatie uit de kinderstoel te maken. Jongens, help.

Bijna vieren we haar verjaardag en sluiten we haar babytijd af. (Goede reden om mezelf in een nieuwe Ladress te steken overigens..) We gaan de dreumestijd in waarbij nóg ergere obstakels overwonnen gaan worden. Het moederschap is echt een spiegel voor jezelf. Mocht je jezelf nog niet kennen? Probeer dan eens een jaar samen te leven met een baby!”

De hele blog van Wendy lezen met foto’s? https://koekandsophie.wordpress.com/2017/06/19/ik-stond-er-bij-en-keek-er-naar/