Rust nemen met een peuter
Blog Mysterie zwangere 13
“De echte verlofdagen, zonder kind ingezet om te kunnen rusten, aan voorbereidingen toe te komen. Van te voren doet het wel wat dat ik aangeef dat ik dat nodig heb, want ik ben toch thuis? Ik voel dat ik grenzen voor mezelf aan het aangeven ben en dat als andere daar vraagtekens bij zetten ik dat gelijk ook doe. Ach kan ik niet gewoon samen met mijn kind rusten? Maar het lukt om te luisteren naar de stem die zegt dat ik ook voor mezelf moet zorgen en dat ik geen grenzen kan aangeven als het eenmaal nodig blijkt, dan zal ik te laat zijn. Dus jawel ik heb 2 dagen rust in de week, die ik heerlijk kan invullen met wat ik maar wil. En ik voel me er niet eens heel schuldig over als ik mijn zoontje wegbreng, want ik heb allang gezien dat de dagen met hem ik echt niet aan rust toe kom.
Maar dan de dagen zonder hem. Het is december, gelukkig de rustigste maand in het jaar bij ons thuis….not, en dat voel ik. Niet alleen moet er voor een tweede nog aardig wat voorbereid worden, waar ik dacht toch veel in huis te hebben, en heel veel tijd uit te sparen omdat ik niet meer spastisch alle kleertjes hoef te gaan strijken enzo. Maar er moet ook Sinterklaas voorbereid worden en dichten samen met mijn zoon of in de avonduren lukt me niet. Hoewel Bol een fijn alternatief is voor dagen struinen door de stad, ‘moet’ ik toch nog naar 6 verschillende winkels dingen kopen. En waar winkelen ontspannend zou kunnen zijn, moet ik het allemaal achter elkaar doen terwijl mijn lichaam gilt dat het echt teveel is. Sinterklaas klaar, dan zijn er twee verjaardagen voor te bereiden, want een kind ‘plannen’ zit er bij ons niet in.
De zware dingen worden in het weekend gehaald maar de overige zaken (de weekboodschappen) moeten toch echt op de rustdagen. Hoewel de volgende grens word aangegeven door mezelf die veel vragen oproept; er is een schoonmaker nodig in dit huis. Liggen er ook elke keer weer allemaal klussen op me te wachten. Misschien ook juist wel omdat er een schoonmaker komt. Want die moet toch wel overal bij kunnen?! Dus dozen moeten verplaatst, spullen uitgezocht, weggeefwinkel en kringloopwinkels worden gebeld en toch ook maar wat dingen schoonmaken want wat is ons huis schandalig vies. Allemaal nuttig, maar wanneer ging ik ook alweer dat middagslaapje doen?
Soms neem ik het voor lief dat ik op deze dagen vergeet te lunchen omdat ik het zo druk heb, want de enorme lijst met voorbereidingen neemt toch af. De tas voor de bevalling staat klaar, alle kleertjes zijn gevonden, alles weer gewassen en uitgezocht en toch weer veel dingen nieuw gekocht (ik ga ook elke keer naar een adres omdat ik spullen op marktplaats heb gekocht). Soms vraag ik me af hoeveel weken ik nodig had gehad als ik ook toe wilde komen aan alle tijdschriften opruimen en vanuit daar een goed receptenboek maken voor straks (ja echt het stond op mijn lijst…), de administratie van een jaar uitzoeken want nu komt er zeker weer een jaar bij. Laat staan hoeveel weken extra had ik nodig gehad als ik ook toe wilde komen aan een boek lezen, series op Netflix kijken, middagslaapje doen?
Tegenover al dit geklaag over de rust in mijn verlof staat ook nog iets waardevols. De tijd met mijn oudste met zijn tweetjes. Wat kan ik genieten van zo nog even samen. Wat een tijd hebben we voor fantasiewerelden vol met grapjes. Hoewel ik lichamelijk het niet meer red om leuke uitstapjes samen te ondernemen en de kerstmarkt of het museum toch echt in het weekend moet als ik de zorg kan delen. Maar de speeltuin een straat verder kan wel bezocht worden en dat is op dit moment even genoeg voor mijn zoontje.
Waar dingen die vroeger automatisch gingen me nu zoveel energie kosten, heb ik hulp nodig. En wat is leuker voor een driejarige dan mogen helpen? Dus doet hij trots de lampen aan (mijn buik steeds tegen de tafel word ik echt zat) en helpt hij keukenrol pakken (waarom heeft hij als je net zit opnieuw een loopneus?). Ook de klussen in huis gaan langzamer waardoor hij lekker mee kan helpen met koken en wassen. Natuurlijk betekent dat dat hij nu de was op tijd van de waslijn kan halen waar ik vroeger al klaar was voordat hij dit soort grappen kon uithalen. Maar wat geniet ik van hoe hij zich zo groot voelt doordat hij zijn mama ‘helpt’. En als ik lichamelijk niks meer kan omdat we teveel grote boodschappen hebben gedaan, ik voor drie dagen ben gaan koken (waarom?) en de was ook echt moest worden gedaan, en hij een dekentje over me heen legt als ik aangeef echt even te moeten rusten en vervolgens een half uur (!) heel lief zelfstandig gaat spelen. Dan weet ik zeker dat ik ooit met een tevreden gevoel terug ga kijken naar dit verlof waar ik nog maar 1 kind had en dus eigenlijk zeeën van tijd!”
Herkenbaar bij het verlof van je tweede of derde?