Ik weet nog zo goed dat ik net bezig was met Ikverwacht toen ik een vrijgezellenfeestje had van een goede vriendin. Ik kende de meeste meiden van gezicht maar nauwelijks iemand echt goed. We hadden na een heel scala aan activiteiten een etentje en daar vroeg de vrouw naast me wat ik deed voor werk. Ik vertelde haar globaal over Ikverwacht en mijn rol daarbinnen. Ze was onder de indruk, wat goed dat dat er is. Ze begon te vertellen over haar kindje en hoe pittig ze de tijd vond met haar baby.
Haar buurvrouw had een poosje zitten meeluisteren, evenals de dame aan de overkant van de tafel, zij begonnen te vertellen over hun bevallingen en hoe die waren verlopen. Hoe niets gegaan was zoals gepland, hoe zeer ze overdonderd waren geweest door alles, hoe er ingegrepen werd, hoe snel het van enthousiaste spanning naar bittere ernst en angst gegaan was. Hoe vaak ze daar nog aan dachten.
Even later zat het grootste deel van het gezelschap te vertellen over de lastige kanten van zwangerschap, geboorte en ouderschap. Geen geklaag, vooral een soort openheid die je niet vaak ziet, zeker niet bij mensen die elkaar niet allemaal goed kennen. Sommige verhalen waren heftig, ingrijpend, andere waren verdrietig en aandoenlijk en vele ook humoristisch. Er leek een soort opluchting te zijn vrijelijk te kunnen praten over deze dingen.
Natuurlijk gaat het vaak over de strijd, de moedermaffia, de kift en jaloezie, die is er natuurlijk wel. Tot grote ergernis van zo goed als alle moeders, ook de gene die er aan meedoen overigens… Er moet van alles vergeleken worden, en beoordeelt. Vrouwen ( en meisjes) maken elkaar dan onzeker en angstig.
Er zijn ook vrouwen die nog steeds vinden dat hun ervaring altijd net een beetje erger is dan die van een ander. Zo herinner ik me een vrouw (ik zal een jaar of veertien geweest zijn) die wist te beweren dat vrouwen die geen echte pijn hebben gehad bij de bevalling, hun kind niet echt verdienden. Of de vrouw die ik ooit hoorde zeggen dat het héél vaak voorkomt dat een kind er gewoon ‘niet door past’ zoals bij haar het geval was en dat thuis bevallen daarom onverantwoord was. En zo kan ik nog wel even doorgaan met voorbeelden van oordelen voortkomend uit hun eigen ervaring die gaat gelden als algemene waarheid. Maar dat doe ik dus niet.
Want er is OOK een andere kant bij vrouwen onderling, en nieuwbakken ouders in het bijzonder. Het opzetten van grote ogen van herkenning, of struikelen over je woorden omdat je ook jouw verhaal wilt vertellen, eindelijk de ruimte voelt om dat te doen. Van huilen, omdat het mag, zo met een andere ervaringsdeskundige. Dát opzoeken en laten werken als iets dat steunt en verder helpt is bijzonder waardevol voor alle partijen. Een saamhorigheid die andere zaken overstijgt als het goed is.
Dat gebeurde daar dus ook. Iemand verzuchtte, dat ze dit eigenlijk nooit tegen iemand had gezegd. En ze lachte. En een ander vond het een openbaring dat ze met zoveel gelijkgestemden bij elkaar zaten. Maar dat was niet per se zo… Dit ontstond hier gewoon. Het was het moment.
Ik herinner me dat ik stil werd, achteroverleunde, en om me heen keek, overdonderd door de reacties van de vrouwen op het feestje, hoe zeer dit precies was waar Ikverwacht over ging, waarvoor ik een lans wilde breken. Zowel de open- en eerlijkheid als ook het delen van ervaringen en kennis. Dat je niet alleen bent, dat er best gehuild én gelachen kan worden en dat dingen die niet besproken worden blijven zitten. Dat het helend kan zijn te delen hoe het echt met je gaat, wat je zwaar en lastig vindt en dat het nog fijner is als je op dat punt niet hoeft aan te komen.
Het was niet zwaar die avond, niet beladen of verdrietig, niet echt. Omdat er begrip was en herkenning, en een soort gemeenschappelijkheid. Daardoor was het meer een soort van ‘dat hebben wij maar mooi gedaan en doen we nog steeds!’. Krachtig en met elkaar. En het was een echt feest.
Ik heb die avond nog veel vrouwen gesproken en me vol enthousiasme gemengd in het gesprek. Verschillende van hen heb ik later nog apart gesproken en sommige werden volgsters of deelden meer ervaringen met me. Nog vaak heb ik dat gemerkt bij mezelf, een soort tevreden gevoel van het bij het juiste eind hebben, van de connectie die aanstaande en jonge ouders kunnen hebben met elkaar op dit vlak en hoe waardevol dit kan zijn voor hun verdere ontwikkeling. Als er een groep is of ik iemand met een ander in contact kan brengen, en zij leren van elkaar of herkennen elkaar, of als ik individueel gerust kan stellen over verder kan helpen, dan is dat zo fijn. Dit is waarvoor ik doe wat ik doe.
Saskia van Ikverwacht