Wat wil je weten?
Blog Mysterie Zwangere 6
“Ik heb een nipttest laten doen. Net als de vorige keer bij de combinatietest was ik er vrij snel uit dat ik het graag wil weten als het kindje waarschijnlijk niet levensvatbaar is. Het is iets waar je je waarschijnlijk nooit op kan voorbereiden, maar je voorbereiden op een kindje dat niet gaat komen lijkt mij persoonlijk gewoon heel ingewikkeld.
Bij de uitleg van de nipttest kreeg ik nog een andere vraag: wil je ook dat ze kijken naar andere afwijkingen in het DNA? Anders konden ze ook een briefje leggen over die informatie. Voor mij klinkt het raar dat er informatie is en dat je daar een briefje overheen legt om het maar niet te weten, alsof ik weet dat er de wereld iets is gebeurd, maar ik voordat ik weet wat er is gebeurd me opsluit in huis zodat ik er niet achter kom wat er is. Dan wordt het in mijn hoofd toch erger? Mijn eerste reactie was dan ook “naja doe maar”.
Maar toen ik meer informatie kreeg ging ik er toch anders over nadenken. Ze zeggen dan wel dat er een afwijking te zien is, maar je weet niet of dat van niks tot ernstig is, ook kan je er gedurende de zwangerschap niks aan doen. Alhoewel ik het gek vind om informatie die er is af te schermen heb ik toch gekozen voor een papiertje over de andere chromosomen. Laat me die afwijkingen maar niet weten, dat zie ik wel bij de geboorte of niet.
Toen ik erover nadacht vond ik de hele zwangerschap eigenlijk vol zitten met informatie die je normaal niet weet dus je niet druk om maakt. En begrijp me niet verkeerd ik vind het goed dat ik en mijn kindje goed in de gaten gehouden worden, wellicht kunnen dingen voorkomen worden. Maar moet wel wennen aan al die informatie. Ik kom normaal gesproken niet veel bij de dokter en ben ook geen hypochonder, sterker nog in het algemeen denk ik ‘ach dat zal wel overgaan voordat ik een jongetje ben’. Iets wat mijn moeder vroeger zei en wat nog steeds maakt dat ik snel denk dat dingen psychisch zijn en dat ik me gewoon niet zo moet aanstellen.
Bij een zwangerschap ben ik toch ineens veel meer bewust van mijn lichaam en ook van wat er allemaal fout kan gaan. Natuurlijk is de eerste periode spannend of er überhaupt een kindje zit en of die er blijft zitten. Dan moet je bloed prikken en wordt er van alles uitgezocht. Omdat ik me bij mijn beide zwangerschappen zo ontzettend moe en slap heb gevoeld kan ik erg wachten op de uitslag. Zou mijn ijzer toch te laag zijn? Werkt mijn schildklier eigenlijk wel goed? Bijna helaas komt er niks uit mijn bloed maar is het gewoon iets wat bij mij en zwanger zijn hoort.
En de informatie over je lichaam en daarbij stilstaan ging bij mijn vorige zwangerschap maar door, natuurlijk ook door de cyste. Meerdere keren bloedprikken omdat er mogelijk toch iets niet klopte, elke echo horen of de cyste 0,5mm gegroeid is (of anders gemeten want dat kan ook) en natuurlijk de bloeddruk die in de gaten gehouden wordt. Fijn dat als mijn hele lichaam, hormoonhuishouding en zekerheid door elkaar geschud wordt dat iemand met feiten bijhoud waar ik me zorgen over moet maken en waarover niet. Maar tegelijkertijd ben ik nooit zoveel bezig met mijn lichaam en wat er allemaal uitgezocht moet worden als bij een zwangerschap.
En vraag ik me soms af; als over al deze informatie gewoon een papiertje werd gelegd en ze me alleen informeren als ik iets moet weten, zou ik dan onzekerder zijn of onwetend gelukkig?”